Użytki zielone w dolinie Odry

Użytki zielone zajmują 55 proc. wzgl. 5.725 ha powierzchni. Tym samym są zdecydowanie najbardziej dominującym rodzajem biotopu w parku narodowym. Charakteryzują polderowane powierzchnie doliny dolnej Odry. Chodzi tu przede wszystkim o łęgowe użytki zielone o zmiennej wilgotności oraz ugory użytków zielonych. Same łęgowe użytki zielone pokrywają 3.672 ha, a tym samym 35 proc. całej powierzchni parku narodowego. Ugory użytków zielonych naniesiono na mapę na 972 ha łącznej powierzchni, co odpowiada udziałowi w powierzchni wynoszącemu 9,33 proc.

Łęgowe użytki zielone polderów mokrych cechują się przeważnie dominacją takich gatunków szuwarowych jak mozga trzcinowata (phalaris arundinacea), a częściowo też manny mielec (glyceria maxima). Do tego dochodzą zarówno gatunki występujące na murawach zalewowych, takie jak wyczyniec kolankowy (alopecurus geniculata), mietlica rozłogowa (agrostis stolonifera) oraz pięciornik rozłogowy (potentilla reptans), jak również gatunki łąkowe i pastwiskowe, w tym wyczyniec łąkowy (alopecurus pratensis), wiechlina zwyczajna (poa trivialis), firletka poszarpana (lychnis flos-cuculi), tymotka łąkowa (phleum pratense) oraz sit rozpierzchły (juncus effusus).

Na polderach suchych gatunki szuwarowe ustępują miejsca gatunkom łąkowym i pastwiskowym. Przeważa tu częściowo wyczyniec łąkowy, często znaleźć można też perz właściwy (elymus repens), a w paśmie przejściowym w kierunku łąk świeżych również rajgras wyniosły (arrhenatherum elatius). Łęgowe użytki zielone to poza tym miejsce występowania licznych gatunków charakterystycznych łąk dolin rzecznych, takich jak selernica żyłkowana (cnidium dubium), oman łąkowy (inula britannica), krwiściąg lekarski (sanguisorba officinalis), przetacznik długolistny (pseudolysimachion longifolium), czosnek kątowaty (allium angulosum), wilczomlecz błotny (euphorbia palustris) i krwawnik wierzbolistny (achillea salicifolia).

Dla ugorów użytków zielonych charakterystyczne są nie tylko gatunki szuwarowe, takie jak np. trzcina pospolita (phragmites australis), lecz również różne gatunki turzycy, takie jak turzyca błotna, turzyca zaostrzona i turzyca brzegowa (carex acutiformis, c. acuta, c. riparia), oraz gatunki bylin, takie jak krwawnica pospolita (lythrum salicaria), tojeść pospolita (lysimachia vulgaris) i czyściec błotny (stachys palustris).

Na użytkach zielonych występuje szereg rodzajów siedlisk przyrodniczych określonych w załączniku I Dyrektywy Siedliskowej, przy czym rozpiętość terenu jest tu częściowo spora. Zwłaszcza rodzaj siedliska przyrodniczego „łąki łęgowe selernicowe” (rodzaj siedliska 6440) to powierzchniowo najbardziej znaczący typ siedliska w parku narodowym. Rozpowszechniony jest on głównie w Polderach A/B, 10 oraz 5/6. Pojedyncze łąki dolin rzecznych naniesiono na mapę również w polderze suchym Lunow-Stolper-Trockenpolder. Przeważająca część (72,5 %) wykazuje jednak albo niekorzystny stan utrzymania, albo naniesiona została na mapę jako powierzchnia rozwojowa. Stan utrzymania oceniono dobrze na nieco ponad jednej czwartej powierzchni. Doskonały stan utrzymania wykazuje zaledwie 1,3 proc. powierzchni.